«Тилим менен күнөөгө батпаш үчүн, өз жолдорумду байкап жүрөйүн. Кудайсыз жанымда турганда, оозумду ооздуктайын», – дедим.
Мен дүлөй да, дудук да болдум, жакшылык жөнүндө да ооз ачпас болдум; азабым артты.
Көөдөнүмдө жүрөгүм жалындап, оюмда от чыкты. Тилим ошондо сүйлөй баштады:
Айтчы, Теңирим, мен качан өлөм, канча күнүм калды, канча күнүм калганын, канча жашарымды билейин.
Сен мага бир сөөм өмүр бердиң, менин өмүрүм Сенин алдыңда эч нерсе эмес. Чын эле, ар бир адамдын жашоосу курулай убаракерчилик экен.
Чын эле, адам элес сыяктуу жүрөт, бекер түйшүк тартат, дүнүйө жыйнайт, анысы кимге каларын билбейт.
Мен эми эмнени күтмөк элем, Теңир? Менин үмүтүм бир Өзүңдө.
Мени мыйзамсыз иштеримдин баарынан куткар, мени акылсыздарга кордотпо.
Мен дудук болуп калдым, ооз ачпайм, анткени Сен ушундай кылдың.
Соккуларыңды токтот, Сенин колуңдун соккусунан мен жок болуп бара жатам.
Сен адамды күнөөсү үчүн жазалап, башына кыйынчылык саласың, анын көркү күбө жегендей күбүлөт. Ар бир адамдын жашоосу – курулай убаракерчилик!
Менин сыйынуумду ук, Теңир, Менин ыйыма кулак сал. Менин көз жашымды көрүп унчукпай койбо. Анткени мен Сенин жолоочуңмун, өзүмдүн ата-бабаларымдай эле келгинмин.
Мени кыйнаба, көзүм жумулуп, дүйнөдөн өткүчө, күчкө толуп алайын.
No comments:
Post a Comment